Prolog. " - Na zawsze? - Na zawsze, Skarbie..."

- Pamiętasz jak się poznaliśmy?
- Jak mogłabym zapomnieć moment, w którym po zobaczeniu przyszłego chłopaka, którego kocham najmocniej na świecie, zemdlałam - śmieje się radośnie, po czym jej wargi łączą się z tymi malinowymi chłopaka. 
- Przepraszam, ale jak cię zobaczyłem, to mnie olśniło i nie panowałem na tym, jak serwuję.
- Twoje przepraszam powtarzane już wielokrotnie nie zmniejszy mojego wstydu, jak potem chodziłam przez dwa tygodnie z odciśniętą piłką na czole - wystawia mu język i odchodzi kawałek, by spojrzeć w zachodzące słońce.

Nie może uwierzyć w to, że dała się uwieść jego maślanym oczom, słodkiemu uśmiechowi i plątającemu się językowi, gdy przyszedł do jej szpitalnej sali i przepraszał. Nie może zrozumieć tego, że najpierw została solidnie znokautowana, a potem obdarzona silnym uczuciem przez jedną osobą. Uśmiecha się do wielkiej pomarańczowej plamy, która za chwilę schowa się za górskimi szczytami. Przymyka oczy, czując okalający jej twarz podmuch kwietniowego wiatru. Czuje się pewnie, bo wie, że ma go obok siebie i nic się jej nie stanie.

- To nasza ostatnia noc przed zgrupowaniem - mruczy do jej ucha. Doskonale wie, że będzie tęsknił. Zdaje sobie sprawę z tego, że nie zobaczy jej przez cały maj i czerwiec. - Chodź na spacer...

Latarnie oświetlają Zakopiańskie Krupówki, spacerowicze zażywają górskiego powietrza, dzieci wesoło biegają po chodniku, staruszkowie trzymają się pod rękę i rozcierają wzajemnie zmarznięte dłonie. A pewna młoda para po prostu stoi na środku ulicy i patrzy się sobie w oczy. Czy potrzebują jakiś stałych deklaracji, obietnic? Czy do szczęścia potrzebny im świstek, że prawnie mogą się całować? Czy ich marzeniami jest rychłe wesele, dzieci i szczęśliwe dalsze, monotonne życie? Nie. Tej dwójce wystarcza swoja obecność i wzajemne uczucie, które płynie w ich sercach. Wystarcza im miłość.

- Wracajmy już - dziewczyna szepcze prostu w usta ukochanego.

Oboje wiedzą, że są młodzi, że nie o wszystkim mają jeszcze świadomość. Oboje wiedzą, jakie ich czyny mogą mieć konsekwencje w przyszłości. Oboje jednak tego chcą. Chcą, by ten wyjazd zapamiętali na zawsze. Powoli pozbywają się ubrań. Subtelnie gładzą swoje odkrywane skrawki ciała pocałunkami i dotykiem. Czule zatapiają się w świeżej pościeli, zaczynając jedno z najwspanialszych ludzkich przeżyć, jeśli dzieje się ono z wyjątkową osobą, a oni właśnie nimi są. Są wyjątkowi. Czują, jakby ich ciała unosiły się kilka metrów na ziemią, jakby tysiące motylów nagle zaczęło buszować po ich brzuchach, jakby połączyli się nie tylko cieleśnie, lecz również i duchowo w jednolitą jedność. Jakby stali się swoją własnością.

- Na zawsze?
- Na zawsze, Skarbie...

Teraz nie myślą, co będzie jutro, za miesiąc, za kilka lat. Teraz liczy się obopólne spełnienie ...

~*~*~

Witamy Was serdecznie na naszym blogu :) 

Mikołaj zrobił wam i nam prezent w dniu Mikołajek.

My dajemy Wam prolog, a liczymy na szczerą opinię :P

Widząc, że polubiłyście naszą współpracę, teraz chcemy was uszczęśliwić nowym, pełnometrażowym wspólnym bazgraniem opowiadania.

Dziś tak ogólnikowo o przeszłości, bo my już chyba coś mamy, że jak piszemy razem, to przeszłość musi być zawarta :D
To taki nasz znak rozpoznawalny ^^ Postaramy się pisać jak najlepiej, chociaż co poniektórzy mają zaległości (czyt, Maniek) :P
Ale z racji tego, że ambicje mamy przeogromną, to przez najbliższe kilka miesięcy będziecie mogli śledzić losy Grzesia, Olimpii i Oli. :D
I to by było chyba na tyle.
Wiemy, że na razie, to za interesujące nie jest, ale rozkręci się na pewno :D
Zapraszamy do zakładem i do zostawienia swojej opinii ;*
Pozdrawiamy :*

Zapraszamy również tu:
"Muzyka, Przyjaźń, Radość, Śmiech" - w sobotę powinna pojawić się 2 ;)

Pozory małżeństwa - dzisiejsza 10 ;)

Sobotnia noc - jutro 4 ;)