1. "Jestem Twoją córką, tato..."

Grzesiek.

Nowy sezon miał zacząć się dla niego inaczej. Pierwszy mecz miał pokazać, czy wreszcie mają możliwości ku temu, by przebić się na koniec sezonu w górę tabeli. Premierowe otwarcie sezonu miało być przetarciem przed dalszą walką. Wyszło niestety jak zawsze. Porażka ze Skrą w Bełchatowie wpłynęła niekorzystnie na jego nastrój. Zwykle po meczu chciał jak najszybciej znaleźć kolejną panienkę i spędzić z nią upojną noc. Teraz natomiast po prostu spokojnie wsiadł do autobusu i wrócił do Gdańska.

Pierwszy raz od dawna wybrał znany sobie doskonale numer i najzwyczajniej w świecie chciał, żeby Alicja do niego przeszła, więc napisał tylko krótkiego SMS-a, że ma na niego czekać w mieszkaniu. Wiedział, że ją wykorzystuje. Wiedział, że ona zrobi dla niego wszystko. Wiedział, że da jej jakieś nadzieje po dzisiejszej nocy. Ale wiedział również to, że nie ma ochoty na seks z osobą, której kompletnie nie zna. Dziś chce czegoś delikatnego.  Woli tak po prostu przytulić się do jej pleców i zasnąć po wszystkim. 

Dlaczego akurat Ala? A dlaczego wolisz polskiego kotleta od francuskiego ślimaka? On ją po prostu zna. Zna od dobrych kilkunastu lat. Jest jego przyjaciółką. Nie przeszkadzało jej to, że w jego życiu co raz pojawiały się nowe dziewczyny. W każdym ważnym dla niego momencie była przy nim. Była, kiedy zdobył pierwszy medal MP kadetów, kiedy wywalczył pierwsze sukcesy klubowe w dorosłej siatkówce, kiedy wygrywał Puchar Polski. Była nawet w Kazaniu, kiedy na jego szyi zawisł srebrny medal Uniwersjady. Kiedyś była nawet jego dziewczyną, lecz z jego strony było to tylko czerpanie przyjemności. Od tamtej chwili są tylko przyjaciółmi. Kiedyś dzieliła się nim z jedną dziewczyną, a potem musiała pocieszać go w chwili, gdy ona zniknęła.

- Przykro mi...
- Ala, proszę, chociaż ty nie mów, że ci przykro... Już się tego nasłuchałem - powiedział oschle, by zaraz wtulić swoją twarz w zagłębienie jej szyi. - Zawaliłem ten mecz.
- Nie mów tak, słyszysz? - wzięła jego głowę w swoje drobne dłonie i za wszelką cenę chciałaby, żeby był przy niej szczęśliwy. Choć na chwilę. Rzeczywistość była jednak dla niej brutalna.
- Taka jest prawda. Może przyjazd do Gdańska był złą decyzją?
- Grzesiek! Jaką złą decyzją? Przecież wreszcie możesz grać, możesz być podstawowym rozgrywającym,  możesz pokazać trenerowi, że jesteś najlepszy... Tylko musisz tego chcieć.
- Dziękuję - musnął jej usta pocałunkiem. - Bez ciebie już dawno bym zwątpił w to, co kocham...

Teraz czuł, że może jeszcze będzie lepiej, że kiedyś pokaże wszystkim, którzy już go skreślili, że może być tym najlepszym. To dzięki tym chwilą, kiedy razem z nią przebywał w innym świecie, mógł jeszcze jakoś radzić sobie z przegranymi. Kiedy wygrywał, szedł do innych, kiedy cierpiał, była ona. Ich rodzice byli święcie przekonani, że ich dzieci są parą. Kiedy Grzegorz dostał zaproszenie na ślub kuzynki, wiadome było, że pójdzie z Alą. Kiedy Ala dostała zaproszenie na Komunię Świętą swojej chrześnicy, każdy wiedział, że przyjdzie z nim. Tacy już byli. Ona go kochała, on ją wykorzystywał.

Tej nocy zaprowadził ją na szczyty przyjemności. Uwielbiał kochać się właśnie z nią. Uwielbiał patrzeć w jej zielone oczy, uwielbiał całować jej wygiętą szyję, uwielbiał zataczać kręgi na jej brzuchu, uwielbiał wpijać się w jej malinowe usta i sprawiać, że im obojgu brakowało tchu. Po postu całą ją uwielbiał, lecz nie kochał. Kochał tylko jedną, ale jej od dawna już nie ma. Pocałował ją ostatni raz tej nocy, wtulił się w rozgrzane plecy, oddechem owiał jej kark i zasnął. A ona poczuła, że wreszcie jest jej. Że choć przez chwilę myśli tylko o niej. Że przez te parę chwil naprawdę mu na niej zależało.

Ich poranki zawsze były specyficzne. Albo robili sobie śniadania do łóżka, albo oboje urzędowali w kuchni, a potem karmili się posiłkiem. Byli cholernie romantyczni, lecz nie byli parą. Tego poranka Grzegorz obudził się pierwszy. Zgodnie ze swoim zwyczajem najpierw udał się pod prysznic, potem zaparzył kawę, a na sam koniec zabrał się za śniadanie. Mimo że lodówka świeciła pustkami, udało mu się wyczarować kanapki. Zadowolony z siebie zabrał tacę ze wszystkim i ruszył w kierunku sypialni.  Gdy tylko zdążył postawić posiłek przed Alą, rozbrzmiał dzwonek do drzwi.

- Ciekawe kto to?
- Mam nadzieje, że nie twoi rodzice - wystawiła mu język. - Ubierz się jakoś, a nie w bokserkach paradujesz - powiedziała, lecz on machnął tylko ręką i ruszył do drzwi.
- W czym mogę pani... Tobie pomóc? - nie spodziewał się, że za drzwiami ujrzy małą dziewczynkę z walizką pod ręka, smyczą w drugiej i wielkim białym psem przy nodze.
- Grzegorz Łomacz?
- Tak..
- Miło mi - posłała mu uśmiech. - Olimpia Łomacz - podała mu dłoń, którą uścisnął. Z sypialni wyłoniła się owinięta w pościel Ala, a mała kontynuowała. - Jakby to panu wytłumaczyć... Jestem twoją córką, tato...
- Co?! - krzyknęli równocześnie Grzegorz i Alicja, a mała chytrze się uśmiechnęła i weszła do środka razem ze swoim psem.

~*~*~

Witamy!
Maniek: Mam nadzieje, że ten post jest ciekawy początkiem całej historii :) Tylko Dzuzeppe umie tak ciekawie pisać, przyznajmy sobie szczerze :D Także brawa dla niej ♥ Nie będę tutaj bredzić, tylko zapraszam na kolejny rozdział :*
Dzuzeppe: No bo wiecie... U nas w życiu Grześka pojawił się ktoś niespodziewany, ale najbliższy dla siatkarza. ;) Pomysł na tą historię, to inspiracja zaciągnięta z pewnego filmu. Jestem ciekawa, czy z następnymi rozdziałami zgadniecie jaki to film :P Buźki :*

Mamy do was jeszcze prośbę. Jeśli chcesz być dalej na bieżąco, a nie ma cię jeszcze na liście, to wpisz się do niej, albo po prostu napisz do mnie (Dzuzeppe) na GG (15696793), a ja bezpośrednio dodam Cię do swojej listy informowanych ;)