7. "- Brakowało mi takich wieczorów.. - Mi brakowało ciebie..."

         Sebastian spędził ze mną cały weekend. Mateusz również postanowił pobyć ze mną w domu. Rodzicie byli prze szczęśliwi, rzadko zdarzało się to, byśmy oboje byli w domu na raz i nie były to akurat święta. Mama krzątała się w kuchni, żeby upichcić same pyszności, które to niby mieliśmy zjeść, a były ich niezliczone ilości, przynajmniej dla mnie samej, bo chłopcy wciągnęli wszystko w kilka minut, pozostawiając mi jedynie resztki naleśników, rogalików z marmoladą, ciasta porzeczkowego, pierogów i najlepszej pod słońcem jajecznicy. Tato natomiast w sobotę wyciągnął nas na mecz częstochowskiej drużyny młodzieżowej, której był wielkim kibicem. Mama nie raz opowiadała, jak to chodził na ich treningi, by poodbijać sobie z nimi piłkę czy nauczyć czegoś młodych rozgrywających. Nie zdziwię się, jeśli kiedyś zostanie trenerem i zaprowadzi ich na szczyt Plusligi. Poczułam się małą dziewczynką, taką jaką byłam te kilkanaście lat temu, gdy dopiero co poznawałam tatę, gdy urodził się Mateusz, gdy w moim życiu pojawił się Sebastian i Oliwer. Spodobało mi się to. Od tak dawna liczyła się tylko dla mnie siatkówka, że straciłam lata młodości, gdy mogłam być tylko i wyłącznie dzieckiem, kiedy nie było jeszcze problemów.

         - Winiarscy robią dziś imprezę imieninową, jak się dowiedzieli, że jesteś w domu, to kazali Antkowi przekazać, że muszę cię zabrać ze sobą - Mateusz wparował do mojego pokoju tydzień później, w sobotnie popołudnie, kiedy czytałam jedną z dawno odkładanych książek. Najpierw zakręcił się obok moich medali, dyplomów i statuetek, potem przysiadł na wielkiej pufie z motywem piłki do siatkówki i tam już został. - Ostatnio tylko siedzisz w tej swojej norce... - miał rację. Od tygodnia nie robię nic, nie zajmuję się znalezieniem sobie miejsca w jakimś zespole w Polsce, by kontynuować karierę. Stanęłam w miejscu, olewam nawet studia, gdzie i tak wszyscy idą mi na rękę. - Będziesz miała okazję poznać moją Oliwię! 

       - To chyba nie jest dobry pomysł, będzie tam pewnie tylko rodzina, znajomi, a ja nie zaliczam się do żadnej z tych grup -  lubiłam rodzinę Winiarskich, jednak nie chciałam się spotkać ze starszym z braci, który niewątpliwie byłby na miejscu.

          - To najlepszy z możliwych pomysłów. Rodzicie mają być gotowi na siedemnastą, ty tak samo. Rozumiemy się? - podniósł się z miejsca i podszedł do drzwi.

          - Czy ja mam coś do powiedzenia w tym domu? - zrezygnowana powiedziałam sama do siebie, Mati zbiegał już po schodach. Wychodzi na to, że nie ma ucieczki przed Oliwierem, już zawsze będę na niego skazana, chociażby przez pryzmat przyjaźni naszych rodziców, naszych braci, czy chociażby tego, że mieszkamy kilka domów od siebie. To niewątpliwie ciekawa perspektywa. Nie uwolnię się od ciebie, Oliwierze Winiarski, choć tak mocno bym tego chciała, nie ma na to sposobu. 

          Niechętnie zeszłam na dół, mama akurat robiła obiad, taty jak zwykle nie było, w końcu ostatni mecz przed świętami grała dziś częstochowska drużyna, Matusza też nigdzie nie było, więc nie musiałam długo rozmyślać nad tym, że pewnie są razem na hali. Z lodówki chwyciłam jogurt pitny, ubrałam się w ciepłe buty i kurtkę i wreszcie wyszłam z domu. W końcu jeśli mam się pojawić na tym przyjęciu, muszę kupić jakiś prezent dla Winiarskich, ale i poszukać dla siebie sukienki. Jakoś w końcu wyglądać trzeba. Częstochowa bardzo zmieniła się przez te kilka lat, gdy mieszkałam we Włoszech, a tu byłam tylko gościem. Niegdysiejsze obdrapane kamienice znów odzyskały swój dawny blask. Powstały też nowoczesne przeszklone budynki zarówno mieszkalne, jak i biurowe czy handlowo-usługowe. Po sukienkę wybrałam się jednak do sprawdzonego sklepu, który razem z mamą upatrzyłyśmy przed kilkoma laty. Wybór padł na tradycyjną małą czarną ze srebrną kokardką w pasie. Elegancko i odpowiednio do okazji. Jako prezent dla Winiarskich kupiłam dobrą butelkę wina. 

           Po powrocie do domu mama chciała wepchnąć we mnie dwudaniowy obiad, jednak nie miałam ochoty nawet na zupę, którą ledwo co w siebie wmusiłam. Wymigałam się wieczorną kolacją. Poszłam do siebie, stanęłam na środku pokoju na przeciw dużego lustra. Zobaczyłam wychudzoną, wysoką dziewczynę z podkrążonymi oczami, wyblakłym spojrzeniem, ubraną w szary dres i z włosami spiętymi w wysokiego koka. Zmieniłam się przez ostatnie miesiące. Nie przypominam już tej dziewczyny, która radośnie uśmiecha się do mnie z fotografii zrobionej na studniówce. Wtedy było inaczej. Cieszyłam się życiem nastolatki, nie miałam poważnych problemów, realizowałam swoją pasję. On robił dokładnie to samo, tyle że z daleka ode mnie. Tego wieczoru również pojawił się na mojej studniówce. Inna dziewczyna ze szkoły zaprosiła go. Nie spodziewał się tam mnie, bynajmniej zdziwienie na jego twarzy za tym przemawiało. Chyba zawsze już będzie gdzieś w pobliżu mnie, nie da mi spokoju... Dobrze że to tylko przeszłość... Zrezygnowana położyłam się na łóżku, zamknęłam oczy. Oliwier Winiarski - moje przekleństwo, zmora mojego dzieciństwa, moja nastoletnia miłość. Uśmiech sam wkroczył na moją twarz. Sama nie wiem, czy kiedykolwiek przestałam go kochać. Na pewno 6 lat temu go znienawidziłam, przez niego wyjechałam z kraju, jednak wcześniej potrafiłam go kochać, więc... 

         - Olimpia, jest szesnasta! Wstawaj! - mama wparowała do mojego pokoju z włosami zawiniętymi w ręcznik, na całe szczęście, bo inaczej spałabym dalej. - Za godzinę masz być gotowa.

        Pierwszym zadaniem był szybki prysznic, potem suszenie włosów, na całe szczęście wyglądały ładnie rozpuszczone, więc nie musiałam się z nimi męczyć, by wyglądały odpowiednio. Kolejno wyciągnęłam swoją kosmetyczkę, którą przechowywałam w pokoju w szafce obok łóżka, zawsze na wszelki wypadek musiałam mieć tu zapasową. Uważnie patrząc w lustro, ukryłam oznaki zmęczenia ze swojej twarzy, podkreśliłam niebieskie oczy, poszarzałe pod wpływem problemów. Usta przeciągnęłam czerwoną szminką i błyszczykiem. Spryskałam się ulubionymi perfumami. Założyłam sukienkę, ciemne szpilki, chwyciłam małą kopertówkę oraz ciepły czarny płaszcz z szafy i przed osiemnastą stanęłam przed drzwiami wyjściowymi. Mamę słychać było jeszcze z łazienki, tato siedział w przedpokoju gotowy do wyjścia. W końcu wreszcie opuściliśmy nasz dom, tato dokładnie zamknął drzwi, a mama panikowała, że się spóźnimy. Wzięłam ich oboje pod ramię i ruszyłam z niepokojem w stronę domu Winiarskich. To będzie ciekawy wieczór.
       Gospodarze przywitali nas serdecznie, od razu zaprosili do salonu i przedstawili osobiście reszcie swoich gości, poznałam siostrę Pana Michała, jej męża i dwóch zabawnych bliźniaków, ich synów, następnie kolej przyszła na rodziców Pani Dagmary oraz jej teściów. Nie mogło również zabraknąć rodziny Wlazłych, która przyjaźniła się od lat z Winiarskimi. Na samym końcu poznaliśmy jeszcze znajomych domowników. Teraz już wiem, dlaczego stół w salonie Winiarskich jest taki duży. Odkąd pamiętam stał taki duży, a ja zawsze dziwiłam się jego ogromnej posturze. Zaraz po nas zjawił się Mati, przedstawił wszystkim swoją dziewczynę Oliwię i wreszcie usiadł z nią obok mnie, bym i ja mogła ją poznać. Zaraz obok nich siedział Antek ze swoją Gosią, z kolei obok mnie było wolne miejsce. Gdy zorientowałam się, że Oliwiera jeszcze nie ma, zdałam sobie sprawę, że będę na niego skazana nawet przy stole. Odśpiewaliśmy głośne "sto lat" na cześć mamy Antka i Oliego, ponieważ to ona dziś świętowała, następnie ugoszczeni zostaliśmy pierwszym daniem. Źle się poczułam, dlatego przeprosiłam wszystkich i poszłam do toalety na parterze, bywałam w tym domu naprawdę często, więc nikt nie musiał mnie nigdzie prowadzić. Otworzyłam tam okno, odetchnęłam zimnym powietrzem i wszystko było w porządku. Wychodząc, usłyszałam pukanie do drzwi. Bez zastanowienia podeszłam i otworzyłam je, jednak od razu pożałowałam tego. 
          - Olimpia?
      - Niestety... Twoi rodzice czekają, na pewno będą szczęśliwi, że udało ci się wpaść - odwróciłam się, jednak pociągnął mnie za łokieć. W głowie pojawił mi się obraz Simone nie pozwalającego mi wyjść z mieszkania we Włoszech. Oliwier zauważył zmianę mojego wyrazu twarzy.
         - Przepraszam... - puścił mnie. - Wyjdziemy? Chciałbym porozmawiać...
       - Później... Teraz rozbieraj się i przywitaj się z rodzicami, na rozmowę przyjdzie czas - poczekałam na niego i razem weszliśmy do salonu.
       - O proszę, nasza para siatkarzy! - ucieszył się pan Michał. - Patrzcie kogo to nam tu Olimpia przyprowadziła! - w pomieszczeniu rozległ się entuzjazm z powodu przybycia Oliwiera.
           - Ja mu tylko otworzyłam drzwi... - uśmiechnęłam się do wszystkich, czując rumieńce na policzkach i zasiadłam na swoim miejscu, czekając tylko na moment, w którym usiądzie obok. Przywitał się serdecznie z rodziną, przybił piątkę z Antkiem i Matim, w końcu usiadł niepewnie obok. - Nie bój się, nie zrobię ci nic, nie gryzę przecież - szepnęłam cicho, siląc się na uśmiech.
         - Dopóki nie jest się z tobą w łóżku - uśmiechnął się szerzej, na co ja odwróciłam głowę. Nie chcę tego pamiętać. Oliwier natomiast położył dłoń na moim udzie, cały czas się uśmiechał. Zapewne większość z obecnych wie, że przyjaźniliśmy się, więc nasze uśmiechy nie były niczym dziwnym, a tego co dzieje się pod obrusem już nikt widzieć nie mógł.
         - Olimpio, jak ci tam we Włoszech? Zadowolona? Kiedy kolejny pojedynek? - niezręczną dla mnie sytuację przerwał tato mojego "przyjaciela".
       - Szło - poprawiłam go. - Od przyszłego sezonu chcę grać w Polsce, do Włoch już nie wracam, rozwiązałam kontrakt, zerwałam wszystkie znajomości i zaczynam wszystko od nowa tutaj - dłoń chłopaka zacisnęła się mocniej na mojej nodze, przez co wzdrygnęłam się lekko. - Mam nadzieję, że wszystko pójdzie po mojej myśli - młody Winiarski zabrał rękę. Uśmiechając się do wszystkich, zobaczyłam, że jego niewyraźne dotąd oczy rozjaśniły się. To nie mogło wróżyć niczego dobrego. Nie wiedziałam do końca czy chcę tego, co pojawiło się zapewne w jego głowie.
         - W takim razie powodzenia! Wypijmy za jej karierę w Polsce! - no tak, polski zwyczaj picia za wszystko, za co się tylko da. Ale nie zraziło mnie to, wręcz przeciwnie byłam wdzięczna Winiarskiemu seniorowi, że zaczął ten temat, mogłam wreszcie wszystkim powiedzieć o swoich planach i sama się do nich przekonać.
       Siedząc przy stole czułam się naprawdę dobrze, Antek z Matim oraz z bliźniakami opowiadali śmieszne historie, razem z dziewczynami zaczęły w końcu boleć nas brzuchy. W końcu jednak młodsze towarzystwo przeniosło się na górę, zostaliśmy z Oliwierem sami, oczywiście wokół było pełno ludzi, jednak zajęci byli oni rozmowami o polityce, o życiu w naszym kraju czy o sporcie. Znudziło mi się siedzenie w ciszy panującej między mną i Winiarskim. Ja sączyłam zimną już herbatę, on wpatrywał się w mój prawy profil. Grzecznie odpowiadałam na pytania skierowane do mojej osoby, niekiedy sama wtrącałam się do dyskusji panującej przy stole, bo nie chciałam czuć się źle. Oliwier wstał w końcu od stołu, wyszedł z salonu tak, że straciłam go z oczu. Ciekawiło mnie to, gdzie poszedł, szczególnie z powodu jego dzwoniącego telefonu. Pewnie jakaś panienka się do niego dobija, zawsze miał powodzenie, więc nie zdziwiłabym się, gdyby dzisiejszą noc spędził poza rodzinnym domem. Wkurzył mnie, choć nie powinien. Zdenerwowana podniosłam się z miejsca i ruszyłam przewietrzyć się na zewnątrz. Winiarscy w porównaniu do nas mieli sporo większą działkę, a co za tym idzie również i ogród oświetlony gdzieniegdzie małymi lampkami. Kiedy Mateusz był mały często przychodziliśmy bawić się tutaj z Antkiem w domku na drzewie. 
            - Wiedziałem, że tu przyjdziesz... - czyjś szept dotarł do moich uszu, jedna ręka objęła mnie w pasie i pociągnęła do tyłu, druga dłoń zakryła mi oczy.
         - Ratunku! - wystraszona zaczęłam krzyczeć, nie wiedząc, kto jest za mną. Byłam zbyt zdezorientowana, by rozpoznać głos.
            - Cicho, głupia, zaraz się tu wszyscy zlecą, jak się będziesz tak darła - Oliwier dosadnie dał mi do zrozumienia, że to on. - Spokojnie, to ja... - przyciągnął mnie bliżej siebie. - Pięknie pachniesz - trącił nosem moje włosy na szyi. - Tak samo również wyglądasz.
        - Skąd ta pewność, że przyjdę akurat tu? Mogłam przecież iść do domu, jest blisko - ominęłam temat jego komplementów, odwracając się twarzą. 
        - Intuicja... Jak widać, nie pomyliłem się. Jesteś tu przede mną. Wkurzona na mnie. Obserwowałem cię odkąd wyszłaś i musisz przyznać mi rację, że jesteś na mnie zła... 
          - Jestem i co z tego? - wyrwałam się i z założonymi rękami odeszłam kilka kroków. - Już dawno nie miałam styczności z tym, ile panienek na ciebie czyha... Całe moje liceum miało na ciebie chrapkę...
           - To nie była żadna panienka - usiadł na drewnianej ławce.
           - Nie obchodzi mnie kto... - skłamałam.
       - Zostaję w Częstochowie do szóstego stycznia, w tej sprawie dzwonił trener ZAKSY, Świderski -  chcąc nie chcąc uśmiechnęłam się sama do siebie. - Dlaczego wtedy uciekłaś? Szukałem Cię, dzwoniłem do wszystkich... -  poczułam się dziwnie, było mi głupio. Podszedł do mnie, stanął za moimi plecami, czułam jego ciepły oddech. - Wariowałem, nie wiedząc co się z tobą dzieje. Uspokoiłem się dopiero, gdy Mateusz powiedział mi, że wróciłaś do Włoch. Wróciłaś do niego, prawda?
           - Oliwier...
     - Odpowiedz! - odwrócił mnie gwałtownie do siebie. Trzymał mocno za ramiona, przenikając niebieskimi tęczówkami.
         - Wróciłam tam, żeby z nim zerwać! - wykrzyczałam prosto w jego twarz. - Ale on nie chciał mnie puścić... Musiałam uciekać z tym, co miałam na sobie i w torebce. Zrobiłam to, bo zrozumiałam, że go nie kocham... Zobaczyłam, jakim jest człowiekiem... - wszystko wróciło do mnie jak bumerang. Moje zdziwienie, późniejsze przerażenie. Krzyk, ból, poniżenie... Łzy spłynęły po moich policzkach. Winiarski nie był obojętny. Zamknął mnie w swoich ramionach, delikatnie kołysał nami, bym się uspokoiła. 
            - Chodź ze mną do środka, zmarzłaś...
            - Nie chcę wracać i psuć wszystkim udanego wieczoru swoim nastrojem i wyglądem.
       - Nie powiedziałem, żebyśmy wracali do gości - uśmiechnął się do mnie delikatnie, chwytając za policzki. - Wyglądasz pięknie - otarł moje łzy. - Proponuję mój pokój, wino i dobry film, później odprowadzę cię do domu. Zgoda? 
            - Zgoda - uśmiechnęłam się.
          Do domu weszliśmy przez garaż, by nie rzucać się w oczy. Oliwier z kuchni chwycił dwie lampki, korkociąg i butelkę wina, potem poszliśmy na górę. Z pokoju Antka słychać było śmiechy naszych braci, bliźniaków i dziewczyn. Królestwo Oliwiera było lekko odizolowane, na samym końcu korytarza. Weszłam pierwsza, mężczyzna za mną. Zamknął za sobą drzwi, gdy ja podeszłam do jego wielkiego dwuosobowego łóżka. Przy wzroście ponad dwa metry nie zdziwiła mnie wielkość tego mebla. Pod komodą leżała jego wielka torba podróżna, regał cały zapełniony był siatkarskimi trofeami, wyróżnianiami, medalami i dyplomami. Błękit ścian i ciemny brąz mebli były charakterystyczne tylko dla tego miejsca. Zdjęłam szpilki, płaszcz położyłam na fotelu. Położyłam się na łóżku, zamknęłam oczy. Czułam się tak, jakbyśmy cofnęli się wstecz o sześć lat. Usłyszałam muzykę z "Jasia Fasoli", którego to oboje uwielbialiśmy. Z uśmiechem otworzyłam oczy i zobaczyłam go leżącego obok mnie na boku z lampką wina w dłoni. Wzięłam od niego swoją. Winiarscy to jednak przystojni są.Oglądaliśmy film, śmieliśmy się oboje, jednak co chwilę łapałam się na tym, że patrzę w jego stronę, że natrafiam na jego wzrok.
           - Brakowało mi takich wieczorów... - podniosłam się, kiedy film się skończył. - Będę się chyba zbierać.
           - Mi brakowało ciebie... Zostań, proszę... - dotknął mojego ramienia.
            - Ale...
       - Przebierz się w którą tylko chcesz z moich koszulek, a ja idę odnieść butelkę, zaraz wracam - nie wiem, czy robię dobrze, ale chcę zostać. Wstaję z miejsca, wypity dzisiejszego dnia alkohol w połączeniu w emocjami biorą górę nad moim organizmem, czuję się zmęczona. Przebieram się jednak w jedną z jego białych koszul. Podchodzę jeszcze do okna, spoglądam na zasypiające osiedle. - Nie myślałem, że postawisz na akurat taką, ale podoba mi się - zaśmiał się, rozpinając swoją koszulę. Alkohol zbyt mocno panował nad moim rozumem. Pozwolił mi wejść pod kołdrę, położyć się na plecach i czekać na niego.
        - Nie wolałbyś być teraz z jakąś ładną panienką i dobrze się zabawić? A nie z upitą dziewczyną ze swojej przeszłości, która do tych wszystkich laluń w ogóle nie jest podobna?
        - Jestem z najpiękniejszą kobietą i wystarczy mi samo patrzenie na to, jak słodko przygryza właśnie wargę...


                                      ~*~

Witajcie! 

Dzisiaj jestem tylko ja, Dzuzeppe, ponieważ z Maniek nie mogę się skontaktować, żeby namówić ją na kilka słów do Was, ale jak tylko się odnajdzie w internetach, to pewnie tu zajrzy :D

Jestem prze szczęśliwa tym, że pojawia się tu kolejny rozdział i tym, że jednak ktoś jeszcze pamięta tę historię. <3 To daje mi potężnego kopa, żeby jak najszybciej to napisać :D

Jest jeszcze coś innego... Otóż kilka dni temu byłam na koncercie Coldplay i olśniło mnie :D 

Może ktoś z was również był? To było jedno z moich największych marzeń i spełniło się, także trzeba mieć marzenia i w nie wierzyć.
Co sądzicie o tym, co dziś Wam przedstawiam? 

Zadowoleni? Czy może zniesmaczeni? Olimpia i Oliwier nabroili?
Całuję Was wszystkich :* ;*
Do zobaczenia następnym razem!

Zapraszam Was na moje gg 15696793 z wielką chęcią z wami porozmawiam!

6. " - Nie jestem już z Simone... - Wreszcie Oluś, wreszcie..."

        Kilkanaście godzin w samochodzie odbiło się na moim stanie fizycznym, jak i  tak samo na psychicznym. Nie radzę sobie z niczym, co postanowił postawić na mojej drodze los. Nie mogę patrzeć na siebie nawet w lusterku samochodowym, jednak jestem do tego zmuszona, muszę przecież bezpiecznie prowadzić, dotrzeć do domu. Tylko tam być może uda mi się pozbierać myśli, poradzić sobie z tym wszystkim, co działo się przez ostatni czas. Co ja najlepszego narobiłam? Gdybym... gdybym nie pozwoliła zabrać się do Polski, nic by się nie wydarzyło, nie miałabym tylu problemów, które pojawiły się właśnie teraz, przede wszystkim nie znienawidziłabym mężczyzny, którego myślałam, że kocham. Życie to jedno wielkie bagno, inaczej nie da się tego wszystkiego określić. Mówią, że życie to największy dar, jednak co mi po tym wszystkim, co niby jest dla mnie dobre, skoro najpierw czeka na mnie ból, którego niekiedy nie da się już znieść, który wbija nóż w samo serce. Takie jest własnie życie, przede wszystkim sprawia ból, ale kto by się tym przejmował, każdy myśli tylko sobie. Z życiowych rozterek wyrywa mnie dźwięk dzwonka. Modlę się, aby to nie był Simone, bo nie mam ochoty na kolejne kłótnie z nim. Nie chcę z nim rozmawiać... nie chcę go znać.

     Nie odbieram telefonu, pomimo nachodzących mnie kolejnych połączeń. Boję się sprawdzić, kto chcę się ze mną skontaktować, bo jestem pewna, że ktokolwiek by to był, miałby do mnie jakieś niezrozumiałe pretensje. W końcu tylko to ostatnio słyszę, każdy ma mi coś do powiedzenia, czego nie chciałabym słyszeć. Jednak ten dźwięk jest przeraźliwie drażniący, chociaż jest nim Black to black, to mam ochotę wyrzucić telefon przez szybę i jechać spokojnie dalej. Decyduję się zatrzymać na najbliższej stacji benzynowej. Idę zakupić kawę, która w pierwotnym zamiarze miała mnie postawić na nogi, jednak sprawiła, że jestem bardziej ospała. Mimo wszystko siadam do samochodu i spoglądam na wyświetlacz telefonu, gdzie widzę około 20 nieodebranych połączeń. Nie jest mi dane sprawdzić, kto jest tak nachlany, bo dostaję połączenie od Sebastiana.

         - Hej...

         - Czemu nie odbierasz?! Jestem już w drodze na lotnisko! - krzyczy mi do słuchawki tak, że od razu odsuwam telefon od uszu i czekam aż przestanie krzyczeć.

          - Nie mogłam odebrać... - wreszcie dochodzę do głosu.

        - Przez prawie godzinę? Na treningu powinnaś być, a nie! - znów to samo. Nie ma to jak wydrzeć się na Olimpię, przecież to sprawia ogromną przyjemność!

         - Ale nie jestem, bo wracam do Polski - czuję pierwsze łzy spływające po policzkach.

     - Ale jak to do Polski? - jest cholernie zdziwiony, ale ja sama też jestem, że się na to zdecydowałam.

          - Normalnie. Jak każdy człowiek. W moim przypadku samochodem. Więc nie musisz się fatygować do Włoch, będę za kilka godzin w Polsce.

         Rozłączyłam połączenie, rzuciłam telefon na siedzenie obok i starałam się skupić na drodze, która momentami wydawała się naprawdę trudna, szczególnie wtedy, gdy po moich policzkach ciekły łzy, a oczy były od nich napuchnięte. Nie chcę przecież od życia wiele, nie chcę ogromnych pałaców, wersalskich ogrodów, basenów i księcia z bajki. Chcę tylko odrobinę szczęścia, które mnie spotka i zostanie na dłużej, nie zostawi po kilku godzinach, nie będzie tylko moim złudzeniem. Wszyscy wokół odnaleźli swoje miejsce na ziemi, każdy z nich ma przy sobie osobę, którą kocha. Rodzice mają siebie, Sebastian Magdę, Mateusz też jest już od dłuższego czasu z jedną dziewczyną, niektóre dziewczyny z mojej byłej drużyny miały już nawet dzieci, a ja jestem odrzutkiem, nawet będąc z Simone nim byłam, po prostu nie pozwalałam, żeby słowa innych do mnie docierały. Wszystko przelatywało przez moje myśli bez żadnego odzewu. Byłam zamknięta w tamtym świecie...

          Szwajcarskie drogi zaskakiwały masą zakrętów, które jakoś musiałam pokonać. Drogi prowadzące zboczami gór, gdzie wokół nie było niczego, były idealnym miejscem dla mnie. Mogłam włączyć muzykę na cały głośnik i nikomu nie przeszkadzać. Równie swobodnie co ja mogły czuć się płynące po moich policzkach łzy. Nic nie było w stanie ich zahamować, więc zaprzestałam ciągłego ocierania ich mokrym już rękawem. Nie byłam w stanie nawet dobrze widzieć drogi. Musiałam się zatrzymać. Sama. Na pustkowiu. W odpowiednim dla siebie miejscu. Moje myśli odbiegły od tego miejsca, powędrowały za to w miejsce, gdzie pragnęłabym być. Zaczęłam myśleć o Olim, o tych wszystkich dziecinnych przykrościach, które mi wyrządził, o rudych włosach, pozdzieranych kolanach po treningach, paście we włosach na każdym obozie, siniakach po jego mocnych zbiciach. Patrząc na to z perspektywy czasu dziwię się sobie, że mu się nie potrafiłam postawić. Ale nawet teraz z pewnością zrobiłabym wszystko, byleby poczuć się szczęśliwa, a tak niewątpliwie się przy nim czułam. Doskonale pamiętam moment, w którym zabrał swoją walizkę i wyszedł z mojego domu. Byłam smarkulą, a mimo to płakałam za nim, jakby powiedział mi, że z nami koniec, że odchodzi, że nie mnie kocha, a przecież nigdy nie powiedział nawet, że kocha. Za dużo myślę, zdecydowanie za dużo myślę!

          Zatrzymuję się na poboczu, nie mam siły. Ani na dalszą jazdę, ani rozmyślanie nad bezsensem życia. Opieram głowę na kierownicy, zamykam oczy. Znów pojawiają mi się przed oczami obrazy sprzed kilku godzin, gdy Simone... Nienawidzę go! Te kilka godzin temu dla mnie umarł, nie ma go i nie będzie. Powoli dochodzę do siebie, w tym czasie minęły mnie trzy samochody, jedyne, jakie spotkałam przez całą drogę. Ale cóż w tym dziwnego, górska droga, noc i ja pędząca z jednego piekła do drugiego. Chociaż... Polska to mój dom, to najlepsze chwile mojego dzieciństwa, to rodzicie, Mateusz, Sebastian i... Oliwier. Jego teraz brakuje mi najbardziej. Wiele razy pamiętam, jak mimo całej złości, którą do siebie żywiliśmy, w trudnej chwili to on potrafił najlepiej podnieść mnie na duchu. Ostatnio zrobił to pięć lat temu. Mój były chłopak okazał się dupkiem, za moimi plecami kręcił z inną panną, rodzicie byli blisko rozstania się, kłócili się bez przerwy, a mnie czekał najważniejszy w życiu wybór, czy chce wyjechać i grać we Włoszech czy nadal gnić w polskim zespole. Spotkaliśmy się wtedy z Olim w Spale, ja przyjechałam tam na badania, on trenował z kadrą B, świat dopiero zaczynał go poznawać. Widzieliśmy się wtedy po raz pierwszy odkąd bylismy na tej samej imprezie, do tej pory unikaliśmy siebie nawzajem. Oboje byliśmy zaskoczeni swoją obecnością. Udało się jednak spędzić ze sobą w normalny sposób czas. Poświęcił mi nawet swój wolny czas, który powinien spędzić z rodziną w Częstochowie, gdzie czekała na niego pewnie i dziewczyna. Zostaliśmy praktycznie sami w całym ośrodku, gdzieniegdzie plątali się tylko lekkoatleci. Doskonale pamiętam ostatnią noc, którą początkowo spędziliśmy na balkonie mojego pokoju, popijając piwo z pobliskiego supermarketu. Wtedy wypiłam go zdecydowanie za dużo i stało się. Przespaliśmy się ze sobą. Drugi raz zrobiliśmy to będąc kompletnie pijani. Gdy się obudziłam, miałam dwie myśli. Jedna kazała mi zostać przy nim, wtulić się w umięśnione ramię i z powrotem zasnąć, druga paląca ze wstydu kazała uciekać jak najdalej. Mimo wszystko nie żałowałam tego, co się stało.
         Wtedy uciekłam. Teraz robię to ponownie, lecz z innego powodu i od innej bliskiej mi osoby, która już dla mnie umarła. Oliwier mnie nie skrzywdził, to raczej ja go skrzywdziłam. Odeszłam nie zostawiając żadnego słowa wyjaśnienia, a on tamtej nocy traktował mnie wyjątkowo, jak najwartościowszy klejnot, jak kogoś, kogo się kocha... Nie ważne, czas ruszyć w dalszą podróż. Podnoszę głowę z kierownicy, przekręcam kluczyk i ruszam tam, gdzie moje miejsce, do Częstochowy. Przez całą dalszą drogę telefon dzwonił tylko raz. Mama chciała się dowiedzieć, co się dokładnie stało, jednak przekonałam ją, że to nie jest rozmowa na telefon. Nie chcę nikomu mówić o tym, co zrobił mi Simone, to pozostanie tajemnicą. Powoli dopadało mnie zmęczenie, coraz częściej mrużyłam oczy, jednak tablica oznajmująca, że jestem już w Częstochowie od razu mnie ożywiła. Zatrzymałam się pod domem rodziców, w przednim lusterku starałam się ukryć sine, podpuchnięte oczy i wreszcie ruszyłam z torbą podróżną do domu. Jak się okazało w domu był tato i zestarzały już Franek, który pomerdał ogonem na mój widok i wrócił do wylegiwania się na kanapie bez ruchu. Przywitałam się ze zdziwionym ojcem, informując, że zarówno sprawa we włoskim zespole, jak i związek z Simone są już skończone. Zaskoczenia na jego twarzy wcale mnie nie dziwiło, nawet uśmiech po wiadomości o rozstaniu z Włochem mnie nie zdziwił. Tato nigdy go nie trawił. Spytał tylko, co teraz z moją karierą, jednak na to mu nie potrafiłam odpowiedzieć. wzięłam swoje rzeczy i poszłam na górę. Po drodze dostałam jeszcze SMS'a od Sebastiana, że będzie za godzinę u mnie i że musimy porozmawiać. Z tą myślą weszłam do pokoju i położyłam się na łóżku. Nie wiem nawet kiedy, ale zasnęłam. 
         - Oli, mała, jestem już. Ciii... - Obudziłam się cała rozpalona i przerażona w ramionach Sebastiana, który uratował mnie przed Simone, który nawiedził mnie w koszmarze. Gonił mnie, a ja nie mogłam uciec, stałam w miejscu, choć z całych sił chciałam biec. Mocno wtuliłam się w Ignaczaka, rozpłakałam się. Dopiero teraz dotarło do mnie to wszystko co się stało, zaczęłam się brzydzić własnego ciała. - Oli, co się stało we Włoszech?
         - Nie chcę o tym rozmawiać - wykrztusiłam z siebie, odwracając się do niego plecami. - Nie jestem już z Simone...
       - Wreszcie Oluś, wreszcie... - Położył się obok i mocno przytulił. Zawsze wiedział, kiedy mnie po prostu przytulić i o nic nie pytać, znał mnie jak mało kto. Był przy mnie. Jak prawdziwy przyjaciel.

                                                                            ~*~

Maniek: Cześć! Któż to wrócił na bloga? Dwie piękne panie, które zmyły się na 2 LATA! 

Przyznać się! Jest tu ktoś, kto był z nami dwa lata temu i kontynuuje opowieść? :) 

Nie wiem jak wy, ale ja stęskniłam się za blogowaniem i Dzuzeppe z pewnością podzieli moje zdanie ;) Czy jest sens tłumaczyć się z naszej nieobecności? Nie wydaje mi się, każdy czasami potrzebuję przerwy, nawet mogę pokusić się o cytat "Nothing in this world happens without a reason", co w wolnym tłumaczeniu oznacza, że nic nie dzieje się bez przyczyny i tak było w naszym przypadku :) Osobiście, wypaliłam się, nie miałam najmniejszej ochoty na pisanie, ale przerwa bardzo dobrze na mnie wpłynęła i wracam z nowymi pomysłami! Mam nadzieję, że zostaniecie tutaj na dłużej i chętnie będziecie czytać nasze opowieści, których może pojawić się wiecej na naszych profilach :)

Dzuzeppe: Witam Was moje drogie, jeśli jeszcze któraś z Was tu zajrzała! <3 Nie było nas tu ogrom czasu, jednak ta historia nie umarła w naszych głowach i sercach. Co więcej, to nie jest jedyny rozdział, który się tu pojawi. Mogę was zapewnić, że nie próżnowałyśmy przez ostatnie tygodnie i mamy trochę zapasu i mam nadzieję, że uda nam się Was nie zawieść. Pamiętajcie, że to co jest w nas nie umrze nigdy, może jedynie na chwilę się uśpić, ale z czasem obudzi się ze wzmożoną siłą! :D Razem z Martą postaramy się, żeby w naszym przypadku tak właśnie było :D
Do następnego Robaczki! <3