Prolog.

Rok 2023

   - Jesteś okropny! - po raz kolejny podczas obozu krzyknęłam w jego kierunku. Nienawidziłam go od pierwszego momentu, gdy tylko się spotkaliśmy. Już wtedy, te 5 lat temu na pierwszym wspólnym obozie wytknął mi, że mam na twarzy kilka piegów, blizny na kolanach i aparat na zębach. Wtedy nie byłabym w stanie się mu postawić. Teraz również jest to dla mnie ciężkie, przytłacza mnie. Jedno musiałam mu przyznać, wygląd odziedziczył zdecydowanie po swoim przystojnym ojcu, z którym niegdyś grywał tato. Lubiłam na niego patrzeć, gdy przyjmował piłkę z zagrywki, a potem atakował ją z dużą skutecznością. - Nienawidzę cię!

       - Bo co? Bo powiedziałem rozwydrzonej panience prawdę? - zrównał się ze mną, stając na przeciwko. By nadal mierzyć się spojrzeniem, musiałam zadrzeć głowę do góry. Wysoki również był po ojcu. - Ktoś musiał powiedzieć ci, że jesteś nieznośna, że się wywyższasz, a nie masz nawet prawa tego robić! Tutaj każdy jest równy, nawet ja, syn Mistrza Świata! - dźgnął cię w klatkę piersiową. - A to? - dotknął moich włosów, które z jasnego blondu podczas jednej nocy stały się rude i uniósł kilka kosmyków do góry. - To taki prezent ode mnie, Twojego Ulubionego Kolegi z obozu, Oliwiera... - zaśmiał się szyderczo, spojrzał mi prosto w oczy i odszedł. Zostawił z wielkim bałaganem. W pokoju. Na głowie. W sercu. Bo w gruncie rzeczy bardzo mi się podobał.

       Nie pierwszy raz przez niego płakałam. Nie pierwszy raz wyzywałam go w myślach. Nie pierwszy raz życzyłam mu tego, by pewnego dnia na treningu niefortunnie upadł i przekreślił swoje własne marzenia o karierze. Nie pierwszy raz zamykając oczy widziałam te niebieskie tęczówki, które ciskały we mnie gromy. Nie pierwszy raz powtarzałam sobie, że muszę zapomnieć, jednak nigdy mi się to nie udawało. Widzę go na każdym obozie, na każdych zawodach, na każdym meczu. Prześladuje mnie. Od zawsze nasi rodzice wiedzieli, że nigdy nie będziemy przyjaciółmi, że nigdy nie porozmawiamy ze sobą serdecznie, nigdy nie wymienimy dziękczynnego uśmiechu, a mimo to nadal zapisywali nas na te same obozy czy prowadzili do tych samych klubów. Nawet na meczach pierwszej drużyny Skry, w której niegdyś grali razem nasi ojcowie, musieliśmy zrządzeniem losu zawsze siedzieć obok siebie. Oboje się nienawidziliśmy, jednak nadal byliśmy na siebie skazywani. Nawet teraz, w drodze powrotnej do Częstochowy musieli połączyć nasze losy, sadzając nas obok siebie, bo oboje dostaliśmy dziwnym zbiegiem okoliczności karę. Oboje za nocne przesiadywanie na balkonie, oczywiście każde na swoim. Nigdy go nie widziałam na zewnątrz, ale również sama nie zawsze spędzałam tam czas do późnego wieczora. Niekiedy nawet czułam na sobie czyjeś spojrzenie, jednak nigdzie nikogo nie było. Albo ten ktoś nie chciał, bym go zdemaskowała.

      - Świetnie po prostu! - wzniósł dłonie do góry i usiadł obok, ledwo co mieszcząc nogi między siedzeniami. Oboje potrzebowaliśmy więcej miejsca. - Daj mi swoje nogi - rzucił po godzinie drogi.

        - Co? 

       - No połóż nogi na moich, a ja wyciągnę swoje pod twoimi i usiądę na skos. Obojgu nam będzie wygodniej - wyjaśnił od razu bez słowa zgryźliwości. To coś nowego!

    - No dobrze - szybko zmieniliśmy pozycję. Siedzieliśmy niemal zwróceni do siebie twarzami,  aczkolwiek nie utrzymywaliśmy kontaktu wzrokowego, tak jak zwykło to bywać wtedy, gdy się kłócimy. Czułam się niezręcznie, gdy jego dłonie trzymały moje kolana. W końcu jednak przemogłam to, starałam się odrobinę zdrzemnąć, odpocząć przed kontrolnym meczem. Nie spodziewałam się, że gdy tylko zamknę oczy, będzie się na mnie patrzył, na zwykłą dziewczynę, która po szkole chodzi z nim na treningi, którą spotyka codziennie rano i po południu, która zawsze ma swoje zdanie, którą od zawsze uwielbiał denerwować swoją obecnością. Najdziwniejsze, a zarazem najprzyjemniejsze było to, kiedy swoją kurtką okrył mnie, a sam męczył się ze zmęczeniem. 

        - Budzimy się... - usłyszałam jego głos tuż przy swojej twarzy, która z niewiadomego mi powodu znajdowała się zaskakująco blisko twarzy młodego Winiarskiego. - Jesteśmy w Częstochowie. - Zachowywał się dziwnie. Pomógł mi wyjąć walizki z autokaru, odprowadził pod sam dom, ciągnąc zarówno swoje jak i moje bagaże. Dał mi dziwne poczucie bezpieczeństwa, bo przecież była noc, a my maszerowaliśmy przez miasto skąpane w ciemnościach. Dopiero teraz zobaczyłam plusy z mieszkania na jednej ulicy. 
       - To do zobaczenia w szkole - wspięłam się na palce i delikatnie musnęłam jego policzek. Nie byłby sobą, gdyby nie ruszył głową. Nie raz widziałam takie scenki w szkole, kiedy to peszył takim właśnie zachowaniem i pocałunkiem dziewczynę. Ze mną mógł zrobić tak samo. Mógł mnie speszyć, jednak... Podświadomie wyczekiwałam tego momentu, z drugiej zaś strony próbowałam pozbyć się go z mojej głowy, gdy wyobrażałam sobie tę chwilę. To całkiem fajne uczucie. Takie inne niż wszystkie inne dotychczasowe, które uważałam za naprawdę miłe. Może nawet wyjątkowe? Nie czułam się, jakby unosiła się nad ziemią, jakby świat zaczął wirować, aczkolwiek rzeczywiście zrobiło mi się tak jakoś cieplej w środku, tak zwyczajnie poczułam się dobrze.
      - Olimpia, ja... Nie zobaczymy się od września w szkole.
      - Jak to? - zaśmiałam się. - Chcesz rzucić szkołę? 
     - Nie, nie o to chodzi - usiadł na swojej walizce, schował twarz w dłoniach. - Twoi rodzice są w domu?
     - Nie, pojechali po Mateusza do Warszawy - powiedziałam. - Chodź do środka, spokojnie porozmawiamy - przejechałam dłonią po jego włosach, całkowicie automatycznie. Oliwier podniósł wzrok i z uśmiechem wstał z miejsca, by ruszyć za mną. - Powiesz mi, co masz na myśli, mówiąc, że się nie zobaczymy? - spytałam, stawiając przed nim kubek z parującą gorącą czekoladą. Usiadłam na przeciwko niego przy stole i czekałam, aż zacznie cokolwiek mówić.
    - Od wrześnie będę już w Spale, tam skończę szkołę... Olimpia, ja mam już wszystko zaplanowane.
       - Nie mówiłeś nigdy, że...
       - Bo nie pytałaś - przerwał mi, wstając z miejsca. - Lepiej będzie, jeśli już sobie pójdę. Do zobaczenia kiedyś, Oli...
       - Do zobaczenia kiedyś, Oli...

~*~

Witamy!

Powracamy pobudzone, pełne energii i świeżych pomysłów! Towarzyszą nam nowe postacie, które możecie kojarzyć albo na pewno kojarzycie :) A jeżeli jesteście tutaj nowe to żaden problem, przecież możecie wrócić do naszej wcześniejszej twórczości. 
Czemu zaczęłyśmy sequel? Chyba dlatego, że Olimpia zawojowała naszymi, jak również Waszymi sercami! Nie chciałyśmy jej pozostawić w odłamkach internetu, chciałyśmy, żeby miała swoje własne show! Co prawda zrobiła je w pierwszej części, ale tutaj będziecie mieli bardziej obszerną wizję jej życia... 10 lat później od tego prologu i 15 lat później od pierwszej części :) Tutaj nie będzie jednak już tak bardzo kolorowo, a Olimpia nie będzie jedynie dzieckiem żyjącym wśród rozterek rodziców. Będzie dorosłą kobietą, siatkarką, zagubionym wśród życiowych problemów człowiekiem, uwikłanym w sieć różnych relacji między ludzkich. Jak to się skończy? Zapraszamy do śledzenia tej historii! :D
Publikujemy właśnie dziś, gdyż jest to dla nas szczególny dzień. Równo rok temu pierwsza część tej historii miała swój początek, to również były Mikołajki. Kto wie, może za rok, znów się tu pojawimy! :P
Ściskamy z całych sił w tę mroźną sobotę i mamy nadzieję, że zostaniecie tu z nami :D

Pozdrawiamy :*

Facebook - DzuzeppePisze

Ps. Jeśli chcecie być na bieżąco, polecamy wam wpisanie swojego numeru gadu, fb, aska, bloga do odpowiedniej karty :)